دیده‌اید که ملت با هم قهر می‌کنند، به هر بهانه‌ای یک چیزی پیدا می‌کنند و به هم هدیه می‌دهند و یا بحث را عوض می‌کنند تا شاید سطح تنش کم‌تر شود و بتوانند با هم آشتی کنند انگار که اتفاقی نیفتاده؟ (فکر کنم رکورد تعداد کلمات یا طول جمله برای توضیح یک وضعیت ساده را شکستم) این پست هم همین حکم را دارد. مدت خیلی طولانی هست که از پست آخرم می‌گذرد و لیست مطالبی که باید بنویسم و پشت گوش می‌اندازم هم به مرز خطر رسیده و خیلی دیر به دیر پست می‌گذارم. راستش را بخواهید کیفیت پست‌ها هم به نظرم چنگی به دل من نمی‌زند. امان از وسواس. نمی‌دانم می‌دانید یا نه. اگر داستان دو دلی و شک رفتن به ارشدم را از وبلاگ قبلی به خاطر داشته …